«Ξέρετε πώς έμπαινα πιτσιρικάς στον κινηματογράφο της επαρχίας; Με τρία αυγά. Είχαν μια αυγοθήκη στο ταμείο και όποιος δεν είχε λεφτά να πληρώσει έδινε αυγά.»
Η φιγούρα του, θαρρείς και έχει βγει αποκλειστικά από έργα του Μίλερ. Ωραίος στην εμφάνιση, στον λόγο, στην υποκριτική. Αυτή είναι η φανερή του πλευρά. Υπάρχει όμως και η άλλη, η καθαρά προσωπική, την οποία γνωρίζουν οι φίλοι του και οι άνθρωποι που αγαπά. Είναι εκείνη του συλλέκτη κινηματογραφικών μηχανών, μια αγάπη που καλλιεργήθηκε από τα εφηβικά του χρόνια και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Με τη συγκινησιακή φόρτιση
αποτυπωμένη στο πρόσωπό του, μας ξενάγησε στις αναμνήσεις του.
«Έζησα στην επαρχία όπου υπήρχαν περιοδεύοντες κινηματογραφιστές, οι οποίοι άπλωναν ένα σεντόνι το οποίο κουνιόταν στον αέρα κι έκαναν προβολή σε υπαίθριους χώρους και μάντρες. Όλες αυτές οι εικόνες που άρχισαν να παραμορφώνονται παρέπεμπαν κάπως σε πίνακες του Νταλί τον οποίο γνώρισα βεβαίως πολύ αργότερα μέσα από την τέχνη του. Δεν μπορούσα όμως να καταλάβω την τεχνική αυτού του πράγματος, όπως τώρα δεν μπορούμε να καταλάβουμε την τεχνική όλης της σύγχρονης τεχνολογίας. Αυτή η υπόθεση με μάγεψε και αργότερα με καθήλωσε. Εκείνη την εποχή, ένας οικογενειακός φίλος, ο Δαμασκηνός Μιχαηλίδης, δούλευε σε μια κινηματογραφική εταιρεία και όταν το ανακάλυψα αυτό, κόλλησα πάνω του σαν στρείδι. Άρχισα να τον ρωτάω διάφορα πράγματα και παράλληλα να του ζητάω χάρες: «Όλες αυτές τις εικόνες και τις φωτογραφίες, που βάζετε έξω από τους κινηματογράφους, τι τις κάνετε;» Αυτός μου απαντούσε: «Τις πετάμε, όταν καταστρέφονται απ' τις πολλές πινέζες.» Η χαρά μου απερίγραπτη, όπως καταλαβαίνετε: «Και τα ρετάλια από τις ταινίες;» Η απάντηση ίδια: «Κι αυτά τα πετάμε όταν καταστρέφονται ή πρέπει να κάνουμε καινούργιες κόπιες.» Με λαχτάρα τον παρακάλεσα να μου τα δίνει και αυτός όλα και η επιθυμία μου ικανοποιήθηκε. Μάζευα λοιπόν και τα καρεδάκια από ταινίες, τα οποία όταν είχα διπλά και τριπλά τα αντάλλασα με άλλα πράγματα, γιατί τα άλλα παιδιά στη γειτονιά, μου τα ζητούσαν. Τους έδινα πέντε καρεδάκια και μου δίνανε μια σβούρα ή μια μπίλια. Είχαμε λύσει την οικονομική κρίση εμείς και αν θέλετε -κάνω και μια πρόταση τώρα- όποιος φτιάχνει πατάτες να τις ανταλλάσει με ένα κινητό. Έτσι θα δουλεύουμε με ανταλλαγές και δεν θα έχουμε ανάγκη από τράπεζες και ΔΝΤ. Θα ανταλλάσουμε προϊόντα, αρκεί βέβαια να έχει ο καθένας μας το κηπάκι του.»
 |
| (Για μεγένθυση κλικ εδώ) |
Η συλλογή.
Του θυμίζω την ομοιότητα με την ταινία «Σινεμά ο Παράδεισος». «Με συγκίνησε ιδιαίτερα αυτή η ταινία, αλλά μάλλον αυτή έχει μιμηθεί τη ζωή μου, γιατί εγώ προϋπήρξα της ταινίας. Τα έχω ζήσει όσα περιγράφει. Βέβαια αργότερα μια θεία μου, μου χάρισε μια πολύ παλιά κινηματογραφική μηχανή σοβιετικής προέλευσης, την οποία έχω ακόμα. Ήτανε δεκαέξι μιλιμέτρ αλλά έκοβε το φιλμ σε οχτάρι. Το έσκιζε στη μέση και είχε δοντάκια μόνο από τη μια πλευρά. Είχα και άλλες, μια Super 8 και μια Eumig με ήχο. Έτσι έγινα ηθοποιός. Έβλεπα όρθιος μια ταινία, πήρα φόρα και «πήδηξα» μες στο πανί.»
•«Ψηλά απ'τη γέφυρα».
Το έργο του Άρθουρ Μίλερ ανεβάζει για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Βρετάνια ο Γρηγόρης Βαλτινός.
ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΧΑΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΖΩΗ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΑΚΗ
ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ | 7.11.10 | REPORTAGE
